Hokkie met een slokkie

Zo luidt de naam van de groepsapp van mijn hockey(vrien)dinnetjes en mij..
We trainen op zondagmorgen van half 11 tot half 12 ,dus vanwege dit totaal verkeerd gekozen tijdstip moeten we deze “haalmeoveromtochtekomenwanthetregent” app regelmatig inschakelen.

Mijn hockey carrière begon langs de lijn van de Westerduiven.
Vanaf de hockeyschool groeide ik via de F,E,D,C,B,A teams van onze dochters mee in het spelletje en de regels.
Hoe beter zij werden, hoe minder ik ging snappen van de regels en de tactische manoeuvres. Een strafcorner als beloning? Expres voetjes zoeken, hakken, afhouden, het zei me niet zoveel.
Maar dat is niet erg; ik ben aan de kant de op één na meest enthousiaste mama.
Alleen Marieke wint van mij, als het gaat om het schreeuwen en de hoogte van het springen bij een goal, een mooie aanval of een bloedstollend moment voor eigen doel.

Ik heb Marieke leren kennen als de coach van Anneloes toen ze met de F-jes begon in de competitie. Na een valse start weliswaar, maar die maak ik op de één of andere manier met bijna al mijn vriendinnen!
Marieke coacht als een echte teammoeder. Ze heeft nauwelijks verstand van hockey, maar des te meer van kinderen en ze motiveert het meisjesteam met complimenten, knuffels én met haar grootste gave: haar enthousiasme.
Ik herinner me het moment nog dat de scheidsrechter haar vriendelijk verzocht niet meer het veld in te rennen om de maakster van een doelpunt te omhelzen en te knuffelen tijdens de wedstrijd. De meisjes speelden toen al in de D…
Hans neemt het daarna over en met een enthousiasme en gedrevenheid van een heuse bondscoach, leidt hij tot op de dag van vandaag de dames de competitie door!

Als de meisjes nog klein zijn, verlies ook ik me regelmatig langs de lijn in mijn positieve enthousiasme. Het ergste dat ik kan roepen is : ” jammer! Nu jullie!!!”
Kortom, ik schreeuw, klap, wave…repeat!
Na elke wedstrijd ben ik schor.
Als de meisjes ouder worden en de wedstrijden serieuzer , het spel moeilijker en ik gematigder, leer ik me meer in te houden en heb ik slechts een paar keer per wedstrijd een spontane uitschieter van fanthousiasme.
Ik vind mijn kinderen geweldig. Ik ben altijd zo verschrikkelijk trots op ze!

Ik vind het een leuke sport, hockey. Het teamidee, de mix van aanval en verdedigen, techniek en tactiek maken het niet saai.
Daar komt bij, dat ik me, in tegenstelling tot vroeger op de middelbare school, wel thuis voel tussen de hockeymensen. Ze hebben in grote lijnen dezelfde achtergrond, hobby’s, opvoed ideeën en smaak als ik.
Onze club is gelukkig geen “kakclub” , de sport staat voorop.
Ik ben dan ook elke vrije zaterdag op de club, rij met plezier naar de uitwedstrijden en sta op mijn beurt achter de bar.
Ik help zelfs met het ontwerpen van de inrichting van het nieuwe clubhuis.
Mijn vriendschappen met Inge en Marieke verdiepen zich.

Als de club 3 jaar geleden met een een basisgroep start voor ouders zijn we dan ook gelijk van de partij, Marieke en ik. Inge speelt dan al bij de veterinnen.
Met een oude stick en op schoenen van Elsemieke sla ik aarzelend mijn eerste balletjes.
Pff, dat valt nog niet mee! Door alle jaren langs de kant weet ik namelijk exact waar ik de bal wil hebben. Ik verzin de mooiste combinaties en in mijn verbeelding dans ik als een tweede Naomi van As over het veld.
In de realiteit is het alleen jammer, dat ik nog geen bal kan stoppen , over de bal heensla en op het moment dat ik wil uithalen om die schitterende goal te maken de bal al 3 x van mij is afgepakt….
Maar, ik leer snel. Mijn tennisverleden en softbal ervaring hebben mijn oog- verlengde handcoördinatie ooit al iets gevormd. Daar heb ik blijkbaar nu toch profijt van.
Het is een gemixt clubje, mannen en vrouwen bij elkaar en gaandeweg weet ik steeds beter wie “de ouder van…” is.

Dolenthousiast kom ik thuis van de trainingen.
Elke keer ben ik er weer van overtuigd, dat ik nu toch wel zoiets handigs en nieuws geleerd heb! De meisjes laten het me dan uitgebreid uitleggen en voordoen , kijken elkaar dan aan om vervolgens te verzuchten:” oh wat schattig!”
Dus.

Marieke blijkt een ietwat lazy hockeyster, maar ontpopt zich op het veld als een ware Steven Spielberg.
Met haar smartphone legt ze regelmatig de sportmomenten vast, deelt en tagt iedereen, zodat men op facebook kan meegenieten van onze sportieve prestaties.
Haar enthousiasme en flair maken dat niemand ooit tegen haar ingaat.
Marieke is gewoon vooral van de gezelligheid!
Gelukkig zit ze nu in het bestuur en zorgt voor de bar en catering.
Geen commissaris van de dag ontsnapt aan haar hotelexpertise en leert feilloos hoe een broodjes worst ” leuk” ingesneden kan worden en hoe je slagroom op een appelpunt serveert.

We doen mee met het allemanstoernooi als ” just girls” en winnen!!
ja, in roze met zilverglitters outfits winnen we de prijs voor het meest enthousiaste team… Hoe kan het anders, met mijn twee ADHD dinnetjes Inge en Marieke als lijsttrekkers.

Van de basisgroep promoveren we naar de veterinnen.
Een groep gezellige doorgewinterde hockeyvrouwen in een team vol tradities en ongeschreven regeltjes.
Na een seizoen uitproberen val ik toch wat onzeker terug naar de basisgroep, ik mis teveel techniek, om de dames in wedstrijdverband bij te kunnen houden

Wel pikken we nog een grandioos veterinnentoernooi mee, waarbij we na de lunch ‘ s middags om twee uur met acht verklede teams uit de regio op de tafels staan te dansen. We zingen om het hardst mee met de DJ en drinken prosecco. Het is één groot feest!
Het eindigt net zo abrupt als het begon met een stem uit de speaker:
” …en de wedstrijden gaan weer beginnen!” Hilarisch!
Ja, hockeyfeestjes staan bekend om de gezelligheid….

Dat begint natuurlijk al bij de jeugd, die op meerdere clubs de AB feestjes bezoeken. Met of zonder introducé.
Uiteraard worden op deze culturele avonden onder het genot van een colaatje nieuwe contacten gelegd en vooral de nieuwste tactieken en resultaten besproken…
euh …van de hockey?
Maar goed, wij ” ouders” houden het bij de toernooien en 18+ feestjes op onze eigen club en drinken dan te veel, schreeuwen te hard en flirten met de verkeerde personen.
Ik leer wat een MILF is…
We voelen ons daar jong bij, want we sporten en genieten van de après sport.
We doen nog mee ofzo. We wapenen ons tegen midlife crises en gevoelens van verval. We horen bij elkaar, we zijn bij ” de club” .

Volgende week is het weer zover; we gaan naar de 18+ disco party.
Ik ben druk zoekende naar een passende outfit.
We spreken af, dat we voorafgaand bij ons thuis een flying hirsch gaan drinken, nee niet omdat we gaan indrinken, ben je gek! Maar gewoon, omdat ze geen redbull-jägermeister op de club hebben.
Onze kids schamen zich en kijken de andere kant op. Dat is logisch, dat hoort zo.
Jullie tijd komt nog…